Een voorbeeld verhaal
Ik ben als Lieke Faber natuurlijk film- en theater maker. Maar eigenlijk ben ik vooral verhalenverteller. Want ik maak niet de mooiste filmbeelden, ik heb niet de beste theatrale vondsten. Nee, ik gebruik film en theater om verhalen te vertellen die ráken. Volgens mij gaat het daar altijd om.
De mensen die gefilmd worden moeten blind kunnen vertrouwen op een filmmaker. Want die kunnen iemand maken of breken in een montage.
Op twee dingen kunnen door mij gefilmde mensen altijd vertrouwen
- Ze kunnen altijd direct na de opnames terugkomen op hun woorden. Als ze iets vertellen wat ze toch liever niet op film willen terugzien zal ik dat nooit gebruiken. (soms wel jammer als dat het beste was wat erbij zat)
- Ik zal nooit een beeld gebruiken zoals ik zelf NIET in een film zou willen staan.
Het is niet altijd makkelijk om zomaar te vertellen voor een camera. Je moet mensen geruststellen en tools aanreiken om zich zeker te voelen.
Het project dat ik maakte voor MyUpdate, van Ton de Rooij en Ardie Nooijen was wat dat betreft bijzonder. De deelnemers werd gevraagd, na de update die ze van zichzelf hadden gekregen in een coaching traject te vertellen over hun ervaringen. Voor mijn camera.
Zonder uitzondering, maar toch ieder op zijn eigen manier, vertelden ze allemaal enthousiast, blakend van zelfvertrouwen over een nieuwe ik die ze hadden ontdekt. En dat was te zien in de filmpjes. (zie onder, links:mooiste resultaat)
Toen MyUpdate en ik anderhalf jaar later weer de samenwerking aangingen voor een andere groep was ik verbaasd. Terwijl ik dacht dat ik hetzelfde zou aantreffen en min of meer herhaling verwachtte, bleek het programma meer volwassen te zijn geworden. Ik zag deelnemers die, zonder uitzondering, niet onder het oppervlak enthousiast waren, maar dieper van binnen een nog sterkere overtuiging hadden.
Dat is het mooie aan film maken. Je hoort de mensen praten terwijl de camera loopt. Dan thuis in de studio ga je anders kijken, beter, vaker, die diepere laag ontdekken. Wat zeggen ze nou echt, met die intonatie, blik, houding? Je gaat bijna van de mensen op je scherm houden! En daarmee ga je het verhaal kneden. Een verhaal dat ráákt.
En soms blijf een opmerking hangen, zoals die van Marieke: (zie rechts onder)
‘Hier ben ik. Punt. En ik doe ertoe!”
Ik heb ‘m overgenomen en aan de binnenkant van m’n voorhoofd getatoeëerd. Meer overtuiging heb je niet nodig in je leven. Dank Marieke! (en MyUpdate)
